Υπάρχουν κάποιες στιγμές, διαφορετικές για τον καθένα μα και τόσο ίδιες, που η νύχτα μοιάζει, σαν αποτέλεσμα κάποιου μαύρης μαγείας φίλτρου, να ξεχειλώνει.
Αυτές τις νύχτες οι ώρες στα ρολόγια θαρρείς και συνωμότησαν και κάθε δευτερόλεπτο που περνά, αργά και βασανιστικά, κάνει έναν εκκωφαντικό κρότο. Έναν κρότο που αντηχεί μέσα στο κενό που νιώθουμε και συνοδεύεται από την κοσμοβοή που συχνά τις "μεγάλες ώρες" περιφέρεται μέσα στο μυαλό σου, συνθέτοντας μια τρομακτική ρέκβιεμ μελωδία. Είναι εκείνη η στιγμή που αν και μόνος νιώθεις μια απόκοσμη αίσθηση, ένα φόβο και την πεποίθηση πως δυο μάτια είναι καρφωμένα πάνω σου.
Όσο κι αν προσπαθείς να τ' αγνοήσεις, όσο κι αν προσποιείσαι πως δεν υπάρχουν γνωρίζεις πολύ καλά, από την πρώτη κιόλας στιγμή, πως είναι εκεί. Είναι εκεί μόνο για σένα και είναι τόσο σκοτεινά που σε τρομάζουν και αποφεύγεις με κάθε τρόπο να τα αντικρίσεις. Ακόμα κι όταν δεν είσαι μόνος, τις λίγες εκείνες στιγμές που είσαι με παρέα, τα νιώθεις σαν να προσμένουν καρτερικά πότε θα κλειστείς και πάλι στον εαυτό σου για να ξεκινήσουν το δικό τους παιχνίδι. Κι όλα είναι θέμα χρόνου, μέχρι να γυρίσεις το βλέμμα σου και να τα κοιτάξεις τα μάτια του κτήνους!
Είναι τόσο αποτρόπαιο το θέαμα που αναρωτιέσαι, πόσο σκοτεινό μπορεί να είναι ένα βλέμμα και μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτό το μαύρο, που πεισματικά δείχνει να προσπαθεί να σε παρασύρει στην δίνη του. Όμως σκεπτόμενος όλα αυτά αρχίζεις να βυθίζεσαι μέσα σε αυτό, αρχίζουν γύρω σου να σκοτεινιάζουν και τα τελευταία ζωτικά χρώματα που αποτελούσαν τις μοναδικές θολές μα και φωτεινές αναμνήσεις του ζωντανού παρελθόντος σου. Τώρα τα μάτια αυτά δεν μοιάζουν τόσο τρομακτικά, ακόμα κι αν η επικινδυνότητά τους παραμένει αμείωτη. Κι άξαφνα μέσα στα μάτια αυτά αντικρίζεις τον εαυτό σου, σα να κοιτούσες σε καθρέφτη και τώρα τα μάτια του κτήνους δεν σε τρομάζουν γιατί το κτήνος είσαι πια εσύ.
Οι νύχτες από τις μέρες δεν ξεχωρίζουν πλέον και το σκοτάδι που έχει γεμίσει την ψυχή σου είναι αρκετό για να νιώθεις κάθε ώρα αξημέρωτος. Οι άνθρωποι δεν υπάρχουν δίπλα σου γιατί ένιωσαν το ψύχος που αναδύεις. Ακόμα κι όσοι προσπάθησαν να αντιληφθούν και να σταθούν δίπλα σου, στην άνιση μάχη που φαίνεται να έχει ξεκινήσει, τους έδιωξες με εμφατική ευκολία αποδίδοντας την κίνησή σου αυτή σαν μια πράξη αγάπης προς το πρόσωπό τους , την ώρα που μέσα σου γνώριζες πως ήταν μια πράξη αισχρής δειλίας.
Κλαις συχνά, άλλοτε δίχως λόγο, ακατανόητα και οδυνηρά σαν και τα συναισθήματα που νιώθεις να σε καταβάλουν, κι άλλοτε για κάθε προσπάθεια απεμπλοκής που κάνεις αντιλαμβανόμενος την ματαιότητα του φαύλου κύκλου που έχεις μπει. Μα το κτήνος σε κοιτά κατάματα και δείχνει να σε χειραγωγεί σε κάθε σου κίνηση. Κλαις συχνά, και δεν τρως καθόλου ή τρως συνέχεια. Κλαις συχνά, και είσαι άυπνος ή κοιμάσαι όλη μέρα. Υπάρχουν όμως στιγμές που νιώθεις δημιουργικός μέσα από την κατάσταση αυτή, που νομίζεις ότι οι καλλιτεχνικές σου δεξιότητες είναι οξυμένες μέσα από τον μανδύα του τέρατος που φοράς, και ίσως να έχεις δίκιο. Μα δεν είσαι και συχνά νηφάλιος για να δεις τι διακυβεύεις εδώ.
Πιστεύεις πως, παρ' όλες τις αδιέξοδες στιγμές σου, τα έχεις βρει με το κτήνος. Πως πλέον όχι μόνο το ελέγχεις, αλλά και το εκμεταλλεύεσαι προς όφελος της δημιουργικότητάς σου. Δεν αντιλαμβάνεσαι πως το κτήνος είναι εδώ για να ρουφήξει έως και την τελευταία σπιθαμή του εαυτού σου. Να δυναμώσει παίρνοντας όλο σου τον ψυχικό κόσμο, διαλύοντας παράλληλα και τον σωματικό. Αυτός είναι ο ρόλος του κτήνους, φίλε μου. Στην αρχή το τρέμεις και το αποφεύγεις, έπειτα γίνεσαι ένα με αυτό και τρομοκρατείσαι. Μετά νομίζεις ότι κατάφερες τελικώς να το εξημερώσεις προς όφελός σου, όμως αν δεν τον αντιμετωπίσεις πραγματικά ο επίλογος θα γραφτεί από αυτό και θα είναι οδυνηρός για σένα την ώρα που αυτό θα ταξιδεύει για τον επόμενο επίδοξο "γητευτή" του.
Τα μάτια του κτήνους αρκετοί τα έχουμε κοιτάξει. Είτε απλά φευγαλέα, είτε έχοντας βυθιστεί σε αυτά, είτε έχοντας γίνει ένα με αυτά. Σε κάθε περίπτωση, ο όρος "κτήνος" δεν είναι παρά ένας αλληγορικός τρόπος για να παρουσιαστεί η τραγικότητα της πραγματικής μορφής του. Το κτήνος έχει όνομα και θεραπεία. Λέγεται κατάθλιψη και χρήζει βοήθειας.
Μην το κρατάς, βγαλ 'το από μέσα σου!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου